Kalm, zo kalm, zo lief, zo rustig de energie in haar kuiten vloeiend naar de puntjes van haar tenen. In de grond glijdend contact maken met moeder aarde.
Ze openend haar ogen in een wereld. De wereld die ze kent, de wereld zoals ze die kende. De werkelijkheid de oneindigheid.
Waar ooit intelligentie haalbaar leek is nu alleen gevoel als zachte golven in de vloedlijn met zovelen.
In vorm en vormloos in licht, eindeloos breken de golven over haar. Ze kijkt naar haar handen en twijfelt bij de gedachte.
Hij, Zij in een wereld…